Miesiąc: luty 2023

Jako opiekunki spotykamy różne formy ogrzewania. W zależności u kogo pracujemy widzimy czym się ogrzewa dom. Różnie z tym bywa, bo to jest piec na olej, czy elektryczny, gazowy, albo kominek z płaszczem wodnym. Bywa różnie, ale czasami musimy napalić sami, żeby w domu było ciepło. I co mają powiedzieć kobiety, które żyją w bloku i tu nagle zostają zmuszone do palenia. Najchętniej z nerwów napaliły by się papierosami. Z drugiej strony patrząc jest to nowe doświadczenie i zawsze wie się coś więcej. Nigdy nie wiadomo, gdzie znowu trafimy do opieki. A ja za to wolę inny piec, taki w kuchni. Jest rewelacyjny i dobre ciepło wprowadza do domu, kiedy wyciągam z niego ciasto lub chleb.

Możemy trafić na Steli domowy remont, a my tu do opieki. Na wstępie pada tylko jedno zdanie od progu: „Cholera by to wzięła!”. Naturalnie po polsku. No bo jak to tak, że przyjeżdża zmienniczka na miejsce i zastaje totalną rozpierduchę. I jak ma odpocząć po wielogodzinnej podróży, jak ma się dostać do swojego pokoju, umyć się, coś zjeść i tak dalej. No niestety nie ma lekko i na dodatek wszędzie łażą wykonawcy i nie ma spokoju póki nie przestaną jazgotać. Chwała Bogu, że znikają jakoś po 17-ej czy 18-ej i nareszcie trochę już spokoju. Osobiście nie znoszę takich numerów, bo przecież rodzina mogła mnie uprzedzić, że trafię w niezły bajzel i mam się przygotować. A tu nic. Dobrze, że to już była końcówka i za dwa dni była już błoga cisza i warunki do pracy.

Ach, któżby jej nie chciał. Przede wszystkim do picia. Człowiek nawet się nie zastanawia, że ma obok siebie taki skarb. Jako opiekunka muszę rano umyć chorego i tutaj problem, bo nie ma wody. Co prawda pewnie chwilowo, ale to dla nas i podopiecznego ciężkie. Dodatkowo jak tu zrobić śniadanie bez kawy lub herbaty. Dlatego warto zabezpieczyć się przed takimi problemami i kupić parę baniaków 5-ciolitrowych wody. Chociaż to zniweluje początkowe problemy. Jak już wodzianka będzie, to od razu pranie, gotowanie i robienie „alles zusammen do kupy”, jak zwykło się mówić. Ważne, by chory za bardzo tego nie odczuł.

Powoli idzie na wiosnę i słoneczko zagląda nam do okien. Wtedy musimy iść do pracy na Steli i rzewnie patrzymy na okno, bo mamy w tym momencie ochotę uciec na świeże powietrze. Ale jak nam opiekunom przystało to najpierw obowiązek, a potem dopiero „nabożeństwo”. Tak więc musimy czekać na pauzę, żeby uciec sobie na spacer i skosztować tej mi lej kąpieli w słońcu. Jeżeli mamy możliwość wyjść nad jezioro, to proponuję wyskoczyć, ile sił w nogach na spacer.

Ot, tak sobie czasami siedzę i myślę i przychodzą mi do głowy różne myśli. Nawet nie raz mam jakąś wenę twórczą i mi się rymuje w głowie. Nawet skleciłam jakiś wierszyk o Wielkim Adminie. oto on:

Nasz Wielki Admienie, gdy Twoja sława przeminie,

co ty będziesz robić, żeby choć trochę zarobić.

Sprawa jest czysta, choć jesteś, jak u kobiet cysta.

Mamy nadzieję, że się poprawisz, by wszystkie opiekunki zbawić.

Jadąc do opieki otwiera nam się okno na świat. Będąc już w trasie, oglądamy już sobie po drodze świat za oknem i mamy już zwiedzanie tegoż świata. Później, na miejscu też mamy możliwość zwiedzania miasta, do którego nas wysłano do pracy. Ale zawsze rano, o ile macie takie przyzwyczajenie, patrzymy przez okno, żeby zobaczyć jaka jest pogoda, albo też sprawdzić temperaturę na dworze. Ale najfajniej jest, kiedy już od rana świeci nam w nos słońce i mamy od razu lepszy humor. Bez okna zatem ani rusz. Jeśli ktoś ma takie duże okno, balkon, albo nawet taras to proponuję nawet rano wyjść na zewnątrz i popatrzeć sobie na słońce i niebo. Powodzenia!

Wiadomo, że firmy wybierają sobie ludzi wedle wywiadu i tego, co mamy aktualnie przy sobie łącznie z tym, co potrafimy. Dlatego w pracy w opiece ulegamy w zasadzie pewnej segregacji. Inaczej ma się rzecz, jeżeli jedziemy prywatnie przez polecenie lub ktoś nam powiedział, iż potrzebuje zmiennika. Pytanie: „Jedziesz za mnie, bo stela jest fajna i poszukuję zmiennika na moje miejsce.” No jasne, że wtedy jedziemy, bo każdy większy grosz się przyda. Przynajmniej wiemy, gdzie jedziemy. W tym momencie nie mamy już takich nerwów, co będzie…

Każdy, kto wyjeżdża do opieki, to zastanawia się co będzie. Albo dobra Stela, albo pechowa z problemami. Trzeba po prostu już na początku wybadać, co w trawie piszczy? Jak zachowuje się rodzina, jak podopieczny(a) i wtedy można ruszać „z kopyta”. Często wyobrażamy sobie, że może być „przerąbane”, a tu nagle okazuje się, że jest miło, spokojnie i sympatycznie. Wtedy praca leci „od ręki”, aż chce się pracować. Tak więc obawy zawsze będą, ale może być naprawdę fajnie i spokojnie. Potem do domku w pełni zadowolenia. A jak znowu przyjdzie nam jechać w to samo miejsce, to z miłą chęcią się wraca. I tak ma być!

Zdarza się. że chłop wyjeżdża na Stele i tęskni za swoją kobietą. Wiadomo o co chodzi. Nie ma to, jak być we własnym domu i się do niej przytulić. Ale rzeczywistość jest brutalna. Trzeba jechać do opieki i zostaje się na miesiąc lub dwa i opiekować się trzeba starszym człowiekiem. Co wtedy z Julią ukochaną? Ano musi zostać w domku i pilnować dobytku. Tak to jest z Romkiem i Julką. Zdarzyło się, że pięknie im to wyszło: Romek i Julka. Brzmi to zabawnie, ale ślub mieli wspaniały. Nawet na wesoło scena z balkonem specjalnie przygotowana i odegrana. Było przepięknie. Pożyczyć każdemu takiej fety.

Jako opiekun mamy pauzę i wtedy idziemy zaczerpnąć świeżego powietrza. Zazwyczaj wybieramy park, o ile takowy posiadamy w okolicy. Teraz jest jednak szaro i buro, ale i tak wychodzimy z domu myśląc o wiośnie. Wtedy przyroda budzi się do życia i aż ciągnie żeby wyrwać się z domu. Warto sobie pomarzyć, jakby to było, gdyby to szarobure parczysko zamieniło się w piękny wiosenny teren pełen krokusów i przebiśniegów. Te pąki na drzewach, budzące się do życia i ta świeżość w powietrzu. Och, wiosno wracaj szybciej…

Wszyscy czekamy na ciebie.